نماز، قلعه و دژ محکمی است که نمازگزار را از حملات شیطان نگاه می‌دارد.

یاد خدا، بهترین وسیله براى خویشتن‌دارى و كنترل غرایز سركش و جلوگیرى از روح طغیان است؛ به نحوی که بی‌شک نماز، یکی از اصلی‌ترین لحظات ارتباط با ذات اقدس الهی است.

نماز، بزرگ‌ترین عبادت و مهم‌ترین سفارش انبیا الهی است. چنانچه لقمان حكیم، پسرش را بـه نماز توصیه مى‌كند ، حضرت عیسى (ع) در گهواره می‌فرمایند: خدایم مرا به نماز و زكات سفارش كرده است (مریم: 31) و حضرت ابراهیم(ع)، همسر و كودک خویش را در بیابان‌هاى داغ مكه، آن هنگام كه هیچ آب و گیاهى نداشت، براى به پا داشتن نماز، مسكن داد (ابراهیم: 37) و پیشوایان معصوم (علیهم‌السلام) در هنگام نماز، رنگ مى‌باختند. گرچه بعضى از مدعیان دوستی پیامبر (صَلى الله عَلیه وَ آله) در آن عصر، نماز را به خاطر بهشت یا ترس از عذاب جهنم و یا عوام‌فریبی می‌خواندند؛ اما حضرت على (علیه‌السلام) نه براى تجارت و ترس از آتش، بلكه به خاطر شایستگى خدا براى عبادت، نماز مى‌خواندند.

اما باید دانست که بجا آوردن نماز، آثار و ثمرات دنیوی و اخروی فراوانی را به همراه دارد؛  امیرالمومنین على (علیه‌السلام) بیان داشته‌اند:اگر نمازگزار بداند تا چه حد مشمول رحمت الهى است، هرگز سر خود را از سجده بر نخواهد داشت.حضرت محمد (صَلى الله عَلیه وَ آله) فرموده‌اند: دعا كلید رحمت و وضو كلید نماز و نماز کلید بهشت است.همچنین از امام صادق (علیه‌السلام) روایت گردیده است که ایشان فرمودند: خداوند از هر كس یک نماز و یا یک كار نیک را قبول كند، عذابش نمى‌نماید، و نیز از رسول اكرم (صَلى الله عَلیه وَ آله) در باب برکات نماز آمده است که: نماز، از آیین‌هاى دین است و رضاى پروردگار در آن است و آن راه پیامبران است و همانا براى نمازگزار، محبت فرشتگان، هدایت، ایمان، نور معرفت و بركت در روزى می‌باشد؛ و امام کاظم (علیه‌السلام) فرموده‌اند: بهترین چیزی که بنده بعد از شناخت خدا به وسیله آن به درگاه الهی تقرب پیدا می‌کند، نماز است.

علاوه بر این، امام علی (علیه‌السلام) اشاره داشته‌اند:  هر کس دو رکعت نماز بخواند و بداند چه می‌گوید، از نماز فارغ می‌شود در حالی که میان او و میان خدای عز و جل گناهی نیست.

همچنین این امام همام در جایی دیگر می‌فرمایند: الصَّلاةُ حِصنٌ مِن سَطَواتِ الشَّیطانِ؛ نماز، قلعه و دژ محکمی است که نمازگزار را از حملات شیطان نگاه می‌دارد.

عزیزانم:

با پیروی از فرامین مقام عظمای ولایت و در سایه رهبری خردمندانه و با سلاح ایمان وایثار واز خود گذشتگی، همواره بر مشکلات و دشمنان اسلام و انقلاب پیروز خواهیم شد.

 

 

تعریف میــکرد :

همسرم توی حیــاط از روی ویلچر با صورت خورد زمیــن...

بعد که من دویــدم و از روی زمیــن بلنــدش کردم

دیــدم داره مثل ابـر بهار گریــه میکنه...

با تعجب بهش گفتم

حاجی شما توی ایـن سالهای مجروحیتت

یــه بار آخ نگفتی

 چی شده؟!

گفتش نمیدونستم

زمیــن خوردن با صــورت اینـقدر درد داره ...

.

.

.

 

یا ابوالفضل (ع)

 

 

خداوندا

از تو می خواهم

نه مثل مختاربعداز واقعه...!

ونه مثل حر میان واقعه...!

ونه مثل توابین بعد از واقعه...!

بلکه مثل عباس (ع) درتمام واقعه!

مثل مسلم پیشتاز واقعه

در رکاب کسی باشم که به انتظارش ایستاده ام.

ﺯﻧﺪﮔﻲﻫﻴﭻﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺑﻦبست نمیرسد

کافیست چشم باز کنیم

و راههای گشوده ی بیشماری را فرا روی خود ببینیم

خدا که باشد

هرغیرممکنی، ممکن میگردد

گرت پایداریست در کارها  شود سهل پیش تو دشوارها

پس با توکل برخدا وبه امید آینده ای بهتر کمر همت ببند وتلاش تلاش تلاش  کن وخستگی را خسته کن تا به سراغت نیاد.

چون خستگی زود هنگام یکی از دامهای شیطان است.باید مواظب بود وغفلت نکنیم تا در دام شیطان گرفتار نشویم.

امید بخش ترین آیه قرآن براى گناهکاران

خداى متعال در آیه 53 سوره «زمر» با لحنى آکنده از نهایت لطف و محبت، آغوش رحمتش را به روى همگان باز کرده و فرمان عفو همه گنهکاران را صادر نموده، مى فرماید: «به آنها بگو اى بندگان من که بر خودتان اسراف و ستم کرده اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را مى بخشد که او بخشنده و مهربان است» (قُلْ یا عِبادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لاتَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللّهِ إِنَّ اللّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیم).

دقت در تعبیرات این آیه، نشان مى دهد که از امیدبخش ترین، آیات قرآن مجید نسبت به همه گنهکاران است، شمول و گستردگى آن، به حدى است که طبق روایتى، امیرمؤمنان على(علیه السلام) فرمود: «در تمام قرآن آیه اى وسیع تر از این آیه نیست» (ما فِى القُرْآنِ آیَةٌ أَوْسَعُ مِنْ یا عِبادِىَ الَّذِیْنَ أَسْرَفُوا...). دلیل آن نیز روشن است زیرا:

تعبیر به «یا عِبادِىَ» (اى بندگان من!) آغازگر لطفى است از ناحیه پروردگار.
تعبیر به «اسراف» به جاى «ظلم و گناه و جنایت» نیز لطف دیگرى است.
تعبیر به «عَلى أَنْفُسِهِم» که نشان مى دهد گناهان آدمى همه به خود او باز مى گردد، نشانه دیگرى از محبت پروردگار است، همان گونه که یک پدر دلسوز، به فرزند خویش مى گوید: این همه بر خود ستم مکن!

تعبیر به «لاتَقْنَطُوا» (مأیوس نشوید) با توجه به این که: «قنوط» در اصل به معنى مأیوس شدن از خیر است، به تنهائى دلیل بر این است که گنهکاران نباید از «لطف الهى» نومید گردند.
تعبیر «مِنْ رَحْمَةِ اللّهِ» بعد از جمله «لاتَقْنَطُوا» تأکید بیشترى بر این خیر و محبت مى باشد.
هنگامى که به جمله «إِنَّ اللّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ» مى رسیم که با حرف تأکید آغاز شده و کلمه «الذنوب» (جمع با الف و لام) همه گناهان را بدون استثنا در بر مى گیرد، سخن اوج مى گیرد و دریاى رحمت مواج مى شود.

هنگامى که «جَمِیْعاً» به عنوان تأکید دیگرى بر آن افزوده مى شود امیدوارى به آخرین مرحله مى رسد.
توصیف خداوند به «غفور» و «رحیم» که دو وصف از اوصاف امیدبخش پروردگار است، در پایان آیه، جائى براى کمترین یأس و نومیدى باقى نمى گذارد. آرى، به همین دلیل، آیه فوق گسترده ترین آیات قرآن است، که شمول آن هر گونه گناه را در بر مى گیرد، و نیز به همین دلیل، از امیدبخش ترین آیات قرآن مجید محسوب مى شود. و به راستى، از کسى که دریاى لطفش بیکران و شعاع فیضش نامحدود است جز این انتظارى نمى توان داشت. از کسى که «رحمتش بر غضبش پیشى گرفته» و بندگان را براى رحمت آفریده ، نه براى خشم و عذاب، غیر از این چشم داشتى نیست. چه خداوند رحیم و مهربانى! و چه پروردگار پر مهر و محبتى!!