چند درس زندگی

موفقیت، شکست و اراده انسانها

از بلندی تا پستی ، از قله تا درّه ، از موفقیت تا شکست و... همه بستگی به اراده ی آدمی دارند که کدام یک را برای مسیر زندگی خود انتخاب کند؛ پستی، دره و شکست را میتوان به راحتی با ولنگاری ، بی برنامه گی و تنبلی و... کسب کرد اما برای رسیدن به بلندی ، قله و موفقیت، باید سختی ها را پشت سر گذاشت.

شکستها بیشتر از آنکه ناشی از محیط باشند ناشی از اراده ی آدمی است و ضعف آن؛ و تنبلی و ولنگاری نیز جزو ملزومات اراده ی ضعیف اند که با گذشت زمان آدمی را در باتلاق انواع شکستها و ناکامی ها فرو خواهند برد.

آیا همه ی انساهای موفق، موفق خواهند ماند؟

موفقیت های بدست آمده برای آدمی ، همواره با غرور همراه است که این غرور تا اندازه ای نیز خوب میباشد

امّا خطر آنجاست که این توانایی ها ، استعداد ها و پتانسیل های آدم موفق، نوعی اطمینان خاطر در مقابل حوادث روبرو در وی ایجاد کند و باعث شود که آدم موفق با این نگاه نخواهد خود را در مقابل حوادث آینده مجهز کند.

هر وضعیتی که انسان در آن قرار گیرد ملزوماتی دارد؛ سختی ، رنج بردن ویا حتّی راحتی و انواع جاذبه ها از این نوعند که صد البته این ملزومات نباید او را از رسیدن به هدف باز دارد که هرکدام از این ملزومات

علی الخصوص جاذبه های فرعی که آدمی را هدف باز میدارند باید شناخته شوند و مهار گردند.

یک انسان موفق و حفظ یک موقعیت

یک انسان موّفق بعد از این که به موفقیتی نایل شد ، همواره در این فکر است که چگونه آن موفقیت را تثبیت کند چرا که حفظ یک موقعیت همواره از بدست آوردن آن سخت تر است؛ و همتی چند برابر همت بدست آوردن آن موقعیت میخواهد و نیاز به بیدار خوابی های فراوانی دارد و صد البته پایداری و استقامتی به مراتب بیشتر میخواهد.

انسان نا موفقی که اکنون بر لبه ی پرتگاه قرار دارد چه باید بکند؟

آدمی که راه تنبلی و ولنگاری را در پیش گیرد، ضمن اینکه فرصتها را از دست میدهد سرانجام روزی سرش به سنگ خواهد خورد و خود را در لبه ی پرتگاهی میبیند که هیچ راه برگشتی جز ندامت و تصمیم بر جبران گذشته ندارد و الا چنان در سراشیبی سقوط قرار خواهد گرفت که زندگی خود را تباه خواهد کرد.

از انسان عاقلی که پیش روی خود را پرتگاه میبیند هیچ اقدامی عاقلانه تر از بازگشت نیست او باید ضمن اینکه عوامل انحراف خود را پیداکند سریعا به رفع آنها اقدام نماید و در مسیر صلاح با سرعتی بسیار بیش از دیگران قدم بردارد که با این سرعت است که میتواند جبران مافات نماید و البته در این برگشت دیگر نمیتواند مثل دیگران زندگی کند چرا که او فرصت های بسیاری را با ولنگاری و راحت طلبی از دست داده است و اگر بخواهد به دیگران برسد باید راحتی را بر خود حرام کند.

از حرف تا عمل فاصله بسیار است!

چه بسیار حرفهای خوبی که می زنیم اما هیچ وقت عملی نمی شوند. چه بسیار برنامه ریزی هایی که انجام می دهیم اما هیچ وقت از روی کاغذ به عرصه واقعیات نمی آیند. و وقتی هم به عرصه واقعیات پا می گذارند از آنچه که در ذهن ما بوده بسیار فاصله دارند، علت را در کجا باید جستجو کرد؟

عوامل تحریک کننده ما باید درونی باشند

در زندگی هر فردی عوامل بسیاری وجود دارند که چون آدمی آنها را مشاهده می کند یا به آنها فکر می نماید به فکر پیشرفت و ترقی می افتد(بر روی فعل« به فکر افتادن» دقت کن ). عواملی همچون پیشرفت اطرافیان، ترقی دوستان و... که انگیزه ای می شوند برای پیشرفت آدمی ؛ یعنی به عبارتی چون دیگران پیشرفت کرده اند پس من هم باید پیشرفت کنم .

اما باید متذکر شد که این عوامل و مشابه اینها چون عوامل خارجی محسوب می شوند با از بین رفتنشان و یا دور شدن ما از آن محیط ، دیگر تاثیری بر روی ما نخواهند داشت.

پس در حد ممکن عاملی که موجب تحرک و پویایی ما می شود در حد توان بایدعاملی ماندگار و در هرشرایطی با ما باشد به عبارتی دیگر عامل متحرک ما، باید درونی باشد و از درون بجوشد ؛ تا تحت تاثیر عوامل بیرونی کمرنگ و یا

کم اثر نشود. پس عوامل تحریک کننده درونی را افزایش دهیم و آنها را تقویت کنیم