«سناریوی سوخته»عنوان یادداشت روز روزنامه كیهان به قلم حسام الدین برومند است كه در آن می‌خوانید؛هرچند از ماهها قبل رصد رفتار و گفتار دشمن نشان می داد روی انتخابات ریاست جمهوری در سال 92 تمركز ویژه ای دارند و انتظار دارند- بخوانید آرزو می كنند- اهداف راهبردی و تاكتیكی خود را جامه عمل بپوشانند ولی اكنون در فاصله كمتر از 4 ماه به انتخابات پیش روی كشورمان، استیصال و سردرگمی آنها به وضوح قابل دیدن است و شواهد و قرائن به علاوه انتشار پاره ای اخبار مستند كه به بیرون درز پیدا كرده است سراسیمگی و ناپختگی رفتار دشمن را نشان می دهد.

در همین ابتدای بحث و قبل از ورود به موضوع اصلی این یادداشت اجازه بدهید به یك نمونه از رفتار تامل برانگیز آنهایی كه انتخابات ریاست جمهوری در كشورمان را نشانه رفته اند اشاره كنیم.
هفته گذشته خبری در رسانه های غربی و عربی منتشر شد كه حاكی از دیدار و ملاقات چند تن از نمایندگان كنگره آمریكا با یك گروهك تروریستی در پاریس بود.

صرف نظر از اینكه این ملاقات نشان می داد ادعای حقوق بشر از سوی مدعیان آن توخالی است و داعیه داران دروغین حقوق بشر با ظاهری شیك و كراوات زده با تروریست ها و جنایتكاران بر سر یك میز فالوده می خورند؛ از این روی قابل اعتناست كه دو طرف پیرامون انتخابات 92 در ایران به گفت وگو نشسته اند و به اصطلاح نسخه پیچیده اند كه باید از این انتخابات به عنوان یك فرصت استفاده كرد.

هرچند در این باره جزییاتی منتشر نشد ولی این دیدار گویای آن است كه آمریكایی ها در مواجهه با ایران باز مثل همیشه دچار اشتباه محاسباتی شده اند. تا همین اواخر رصد آشكار رفتار و گفتار دشمنان ملت ایران نشان می داد آنها در جهت خط تاثیرگذاری بر انتخابات خرداد سال 92، پروژه جدایی مردم از نظام را پیگیری و رهگیری می نمایند و برآورد آنها حاكی از آن است كه در ماه های منتهی به انتخابات براساس سناریوها و ترفندهای از پیش تعیین شده این استراتژی را عملیاتی می كنند ولی اكنون محرز است كه طرفی نبسته اند.

اگر واقعا اهداف و راهبرد آنها در خط جدایی مردم از نظام برای تاثیرگذاری بر انتخابات 92 به خوبی پیش می رفت آیا دیدار با تروریست ها و تمركز بر انتخابات ایران در آن دیدار ضروری بود؟

پاسخ روشن است و جای كمترین تردیدی وجود ندارد كه مدعیان حقوق بشر و دشمنان نشان دار نظام در حالی حاضرند با تروریست ها درباره انتخابات ایران مذاكره نمایند كه هزینه این دیدار و پیامدهای آن، ارزش چنین دیداری را داشته باشد و این در حالی است كه اولا؛ گروهك های تروریستی بدترین شرایط حیات نفرت انگیز خود را تجربه می كنند.

ثانیا؛ وقتی در فتنه سال 88 و انتخابات قبلی ریاست جمهوری در ایران كه دشمن تمام توان و پتانسیل خود را برای اثرگذاری بر انتخابات و اهداف بعدی به كار گرفته بود آنها ناكام ماندند و حتی جرج سوروس اواخر سال 89 با حضور در سی ان ان در توجیه ناكامی بزرگ خودشان به این عبارت بسنده كرد كه؛ «حاضرم شرط ببندم تا سال آینده رژیم ایران سقوط می كند»! اكنون كه وضعیت روشن است و اینجاست كه باید گفت اینگونه دیدارها و اقدامات مشابه آن، تنها درچارچوب استیصال و استراگیجی دشمن در مواجهه با ایران اسلامی قابل ارزیابی است.

ثالثاً و از همه مهمتر، پروژه جدایی مردم از نظام هر چند یك پروژه سوخته و شكست خورده در تمامی سال های پس از انقلاب اسلامی است ولی تحركات و نقشه های دشمن آنچنان برای انتخابات در پیش روی نقش برآب شده است كه مقامات و مراكز مطالعاتی آمریكایی نیز چاره ای جز اعتراف به آن ندارند.

به عنوان نمونه بعد از راهپیمایی بی نظیر و پرشكوه 22 بهمن امسال، جیمز جفری از دیپلمات های برجسته آمریكایی در نوشته ای برای اندیشكده واشنگتن در اوایل فوریه- اواخر بهمن 91- اهرم فشارهای اقتصادی و تحریم ها را برای جدایی مردم از نظام ناكارآمد ارزیابی می كند و عجزآلود می نویسد؛ «به مردم ایران نمی توان امید بست.»

با این اوصاف و اینكه اهداف و نقشه های دشمن برای انتخابات 92 كه از ماهها قبل برای آن طراحی و برنامه ریزی كرده با خطای راهبردی عجین بوده است باید دید در شرایط فعلی و مدت باقی مانده به انتخابات، دشمن چه سناریویی را در پیش می گیرد.

در این باره گفتنی هایی هست؛
1- همانطور كه در بالا آمد، دشمن از ناحیه «مردم» به طور كلی ناامید است و پس از 22 بهمن امسال و حضور دهها میلیونی مردم به تعبیر دقیق و عمیق رهبر انقلاب دشمن فهمیده است كه حریف ملت بزرگ ایران نمی شود.

شواهد و قرائن حاكی از آن است كه دشمن می كوشد روی ذهن مسئولان عملیات روانی كند و با به صحنه آوردن ترفندها و توطئه های مختلف تلاش می كند تا رفتار مسئولان و تصمیم گیران را از «اصول» به «مصلحت» شیب دهد و به عبارت روشن تر، دشمن می كوشد فضایی را به كشور تحمیل كند تا مسئولان را به سمت و سوی مصلحت های كذایی سوق بدهد. اما نقطه این «مصلحت القایی» كجاست؟

2- بدون شك از هم اكنون تا شب انتخابات، دشمن برای اینكه فضایی خاص را به كشور و مسئولان تحمیل كند فضاسازی های متعددی در حوزه برنامه هسته ای، حقوق بشر و تحریم های اقتصادی سامان می دهد.

به نظر می رسد این تحركات و دسیسه ها از چند روز پیش با موضوع برنامه هسته ای كشورمان در آستانه مذاكرات ایران با 1+5 در آلماتی قزاقستان-8 اسفند- كلید خورده است و با پرونده سازی علیه جمهوری اسلامی در زمینه حقوق بشر در اواخر اسفند -مارس 2013- ادامه خواهد یافت.

تحریم ها هم كه پای ثابت فشار بر ایران است كه نمونه اخیر آن در 6 فوریه- 18 بهمن- تصویب و اعمال شده است. هدف از این فضاسازی ها و تحمیل یك فضای پرفشار علیه ایران برای این است كه مسئولان به اصطلاح كمی عقب نشینی نمایند و با این توجیه كه شرایط حساس و خطیر است خط سازش با خواسته های غرب را دنبال نمایند.

معنای روشن این سناریو و دسیسه این است كه یك «مصلحت» بدون توجیه را در شرایطی ساختگی- غیرواقعی- در ذهن برخی مسئولان جا بیندازند و به اصطلاح بر روی ذهن آنها عملیات روانی كنند. آیا این بخش آخر این پازل است؟

3- دشمن بازی را به صورت چند لایه تعریف كرده است و آنچه در بند قبلی بدان اشاره شد پایان كار نیست.

نقطه اصلی و تاكتیك درونی بازی دشمن برای انتخابات 92 تلاقی رویكرد مشترك جریان فتنه و دو حلقه انحرافی و اشرافی است تا در اینجا یك «مصلحت» ناروا به نظام القا نماید. سؤالی كه به میان می آید این است كه این مصلحت چیست؟ و چه هدفی را دنبال می كند؟ این مصلحت، پذیرش كاندیداهای خاصی است كه در بستر قانونی صلاحیت نامزد شدن ندارند و اگر هم نامزد بشوند طبق قانون رد صلاحیت می شوند.

بنابراین دشمن تلاش می كند فضایی را از دالان جریان های فتنه، انحرافی و اشرافی تحمیل كند تا نامزدهایی خارج از بستر قانونی و مكانیسم تعریف شده تایید صلاحیت بشوند.

خب، ارتباط این نامزدهای خاص كه قانونا صلاحیت نامزدی پست ریاست جمهوری را ندارند با تاكتیك بیرونی- القای خط سازش- یك ارتباط مستقیم و ارگانیك خواهد بود یعنی طبیعتا نامزدهای سازشگر و مورد استقبال غرب، مسیر اصولی و منطقی را دنبال نكنند.

اما باید گفت نطفه این مصلحت القایی- چه تحمیل خط سازش و چه تحمیل تایید صلاحیت نامزدهای ناصالح- هیچگاه بسته نخواهد شد چون اولا؛ «نظام» در شرایط اقتدار و پیشرفت های فزاینده است و اسیر فضاسازی ها نمی شود. ثانیا؛ اركان نظام و مكانیسم های قانونی اجازه نمی دهد بر مبنای مصلحت القایی، تصمیم گیری شود و ثالثا؛ «مردم» به مانند همه انتخابات ها «كار را تمام خواهند كرد» و در زمین دشمن و تاكتیك های بیرونی و درونی آن بازی نخواهند كرد.